FILMCOLLEGE • Bellissimo: De Italiaanse Film – 4
Jan Salden
Zes filmcolleges over de Italiaanse Cinema van maestro Jan Salden, de nestor van de filmanalayse.
Volg deze zes filmcolleges en je hebt een beter beeld van de Italiaanse film en je weet waarom het een filmland blijft om rekening mee te houden. Je wist wellicht al dat Italië ‘bellissima’ was, maar hetzelfde geldt voor de Italiaanse film!
We kennen Italië vooral als gewild vakantieland, de bakermat van de Renaissance, de Italiaanse keuken, de opera’s en het voetbal. Maar Italië is meer dan spaghetti, ijs, het Colosseum of Alessandro del Piero. Italië is ook een belangrijke speler op het gebied van film.
Hier ontstond het Neo-Realisme, een van de belangrijkste filmstromingen waardoor het gezicht van film definitief veranderde. Het leverde mensen als Federico Fellini, die in elk toptienlijstje van belangrijkste regisseurs aller tijden voorkomt. Er komt een uiterst gevarieerd filmaanbod vandaan.
Italië was al heel snel een speler waarmee men bij film rekening diende te houden. Toen de rest van de wereld nog bezig was met een- en tweeakters (films die respectievelijk 10 à 20 minuten duurden), schotelde Giovani Pastroni ons in 1914 met CABIRIA een film van 148 minuten voor, twee jaar eerder dan A BIRTH OF A NATION van D.W. Griffith. Griffith (wel eens de vader van film genoemd) heeft ook altijd erkend dat hij schatplichtig was aan Pastroni.
Een land dat de cinema zo lang en zo duidelijk beïnvloed heeft, daar moet aandacht aan besteed worden. Vandaar dat er in mei en juni een zesdelige lezingenreeks over de Italiaanse film wordt gegeven. Jan Salden, docent Filmtheorie aan de Hogeschool Zuyd, zal je gedurende zes lezingen als een toeristengids door de cursus leiden.
4. Visies op het Communisme : Bernardo Bertolucci en Ettore Scola. (14 juni)
De Italiaanse samenleving werd enerzijds bepaald door de kerk, anderzijds door het communisme. Veel Italiaanse filmmakers waren communistisch. Zo ook Bernardo Bertolucci en Ettore Scola. Beiden zouden de jaren ’70 en ’80 van de Italiaanse cinema bepalen. Ze waren allebei overtuigd communist maar ieder kozen ze een eigen weg om dit gedachtegoed op het celluloid vast te leggen.
