FILMCOLLEGE • Bellissimo: De Italiaanse Film – 2

We kennen Italië vooral als gewild vakantieland, de bakermat van de Renaissance, de Italiaanse keuken, de opera’s en het voetbal. Maar Italië is meer dan spaghetti, ijs, het Colosseum of Alessandro del Piero. Italië is ook een belangrijke speler op het gebied van film.

Hier ontstond het Neo-Realisme, een van de belangrijkste filmstromingen waardoor het gezicht van film definitief veranderde. Het leverde mensen als Federico Fellini, die in elk toptienlijstje van belangrijkste regisseurs aller tijden voorkomt. Er komt een uiterst gevarieerd filmaanbod vandaan.

Italië was al heel snel een speler waarmee men bij film rekening diende te houden. Toen de rest van de wereld nog bezig was met een- en tweeakters (films die respectievelijk 10 à 20 minuten duurden), schotelde Giovani Pastroni ons in 1914 met CABIRIA een film van 148 minuten voor, twee jaar eerder dan A BIRTH OF A NATION van D.W. Griffith. Griffith (wel eens de vader van film genoemd) heeft ook altijd erkend dat hij schatplichtig was aan Pastroni.

Een land dat de cinema zo lang en zo duidelijk beïnvloed heeft, daar moet aandacht aan besteed worden. Vandaar dat er in mei en juni een zesdelige lezingenreeks over de Italiaanse film wordt gegeven. Jan Salden, docent Filmtheorie aan de Hogeschool Zuyd, zal je gedurende zes lezingen als een toeristengids door de cursus leiden.

2. De grote 3. Plus 1 (31 mei)

In de jaren ’60 ontstond de grote bloeiperiode van de Italiaanse film en ten dele kwam dat door de grote drie, te weten Pier Paolo Passolini, Michelangelo Antonioni en Federico Felini. De drie waren totaal verschillend van elkaar maar ze maakten – en daarin vonden ze elkaar – zodanig eigenzinnige en unieke films dat het niet uitmaakte dat je hun films niet kon inhaken in een genre of een stroming. En eigenlijk hoort er ook een vierde bij, te weten Luchino Visconti, die in de jaren ’60 met zijn meesterwerk IL GATTOPARDO kwam.